Txakurra
Jesús Casquete
Pentsamenduaren eta Mugimendu Sozial eta Politikoen Historiako irakasle titularra
Bideoaren transkripzioa
Txakurra
Pentsamendu sektario eta totalitarioaren ezaugarri bereizgarri bat gizarte-kategoria osoak estigmatizatzea da, haiek amestutako gizarte-ereduan ez sartzeagatik. Estigmatizazio horretarako mekanismo bat despertsonalizazioa da, hau da, talde sozial bat giza izaeratik kanporatzea eta betebehar moralaren eremutik kanporatzea. Adibide klasikoa juduekiko nazionalsozialismoa da, zorritzat, bakteriotzat edo parasitotzat hartzen baitziren. Kasu guztietan, modus operandia berdina da. Lehenik eta behin, talde sozial oso bat edo hainbat talde despertsonalizatu nahi dira plano diskurtsiboan, eta, azkenean, talde horretako kideekin amaitzen da fisikoki.
Txakurra ez da edozein animalia, gizakien aginduak jaso ditzakeen animalia etxekotua da. Euskal kasuan, txakurra animalia bat izango litzateke, giza izaera ez partekatzeagatik ezinbestekoa ez dena, gizon jakin bati obeditzen diona, Espainiako Estatuari, helburu jakin batekin: Euskal Herria menderatzea. Kasu espezifikoan, txakurraren estigmarekin Estatuko Segurtasun Indarretako kideak adierazi dira: poliziak, guardia zibilak eta armada. Nazionalismo erradikalak, ETA abangoardian duela, gizaki horiek guztiak bere animalia-izaeragatik (txakurra) baztertzeko moduko izakitzat hartu ditu.
Bibliografia osagarria
- ALONSO ZARZA, Martín. (2017): “Los discursos del odio”, Cuadernos del Centro Memorial de las Víctimas del Terrorismo (nº4), (pp.29-52).
- CASQUETE, Jesús. (2009): En el nombre de Euskal Herria. La religión política del nacionalismo vasco radical, Madrid, Tecnos.
- FERNANDEZ SOLDEVILLA, Gaizka y DOMINGUEZ IRIBARREN, Florencio (coords.) (2018): Pardines. Cuando ETA empezó a matar, Madrid, Tecnos.
